θυμάστε;;;

Μικρή αναδρομή.

Δεκέμβρης 1997,

στον Πύργο. Το όραμα των ονειροπόλων πραγματώθηκε! Το 1^ο Φεστιβάλ κινηματογράφου είναι γεγονός. Τα αφισάκια σε γαλάζιο φόντο έχουν τοιχοκολληθεί, παιδιά με ένα ποδήλατο και ένα ροζ μπαλόνι μας προσκαλούν σε μια διοργάνωση που αλλάζει τα πολιτιστικά δεδομένα μιας περιφερειακής πόλης. Όταν τα φώτα της αίθουσας έσβησαν και προβλήθηκαν τα πρώτα πλάνα της κινέζικης παραγωγής, «ο βασιλιάς των μασκών», οι θεατές παρασύρθηκαν στην καινούργια πραγματικότητα. Η πρώτη επαφή με έναν κινηματογράφο για παιδιά και νέους άνοιξε το δρόμο της δημιουργικής διαπαιδαγώγησης. Η μαγεία της 7^ης τέχνης εκτός των μεγάλων studio παραγωγής γίνεται προσιτή στους πραγματικούς αποδέκτες. Τα παιδιά προσεγγίζουν την τέχνη απλά και κατανοητά. Βλέπουν ιστορίες, αφελείς σε πρώτη παρατήρηση αλλά με δυνατές εικόνες για να αρχίσει η ανηφόρα της αναζήτησης και της μετάλλαξης τους σε απαιτητικούς θεατές. Θεσμοθετείται η κριτική επιτροπή των παιδιών που η αθώα ματιά τους κρίνει και βραβεύει. Επίσης ξεκινάει το «ζιζάνιο», εφημερίδα του φεστιβάλ, παράλληλα όμως μια πύλη εισαγωγής στη διαδικασία της δημοσιογραφίας και της κριτικής. Το φεστιβάλ από το ξεκίνημα απέκτησε φανατικούς οπαδούς. Κάποιοι στην πόλη ακόμα δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα… «τι γίνεται εκεί;» αναρωτήθηκαν αλλά μετά ξέχασαν να μάθουν περισσότερα.

29 Δεκέμβρη 1998. Το φεστιβάλ διάγει το δεύτερο χρόνο του. Για κάποιους πλέον είναι όχι απλώς επιθυμία αλλά απαίτηση, να ορθοποδήσει και να γιγαντώσει. Οι δάσκαλοι και οι γονείς χαίρονται τα παιδιά τους που συμμετέχουν στις διαδικασίες. Η κριτική επιτροπή των παιδιών ωριμάζει και οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονται. Οι συμμετοχές στα εικαστικά εργαστήρια πληθαίνουν παρ’ ότι στενόμυαλοι ενήλικες διαμαρτύρονται για απώλεια ωρών διδασκαλίας. Τυχεροί οι θεατές των παράλληλων αφιερωμάτων (Τσάπλιν και Τρυφώ). Σε πολλούς δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψουν έναν άλλο κινηματογράφο ποίησης εικόνων στα «χάρτινα αεροπλανάκια», μιας χώρας με ιδιαίτερη κινηματογραφική γραφή, του Ιράν, προνόμιο μέχρι τότε μιας εσωστρεφούς κλίκας «κουλτουριάρηδων». Τα παιδιά του «ζιζανίου» ωριμάζουν, η ποιοτική γραφή τους προσπερνά την διατύπωση και αγγίζει την ποίηση.

Υ.Γ. Ποιοι οι τυχεροί που κράτησαν στο αρχείο τους τις υπέροχες αφίσες, φιλοτεχνημένες από τον Φασιανό και τον (συντοπίτη μας) Στάθη;

1999!!! Σιωπή!!! Οι εχθροί ελλοχεύουν παντού, αγώνας για τη συνέχεια!!!

Δεκέμβρης 2000. Νά 'μαστε πάλι εδώ. Η περσινή απουσία γιγάντωσε τη θέληση, οι παρέες ενώθηκαν, διαμορφώθηκε η ανάγκη για φεστιβαλικές φιλίες και συσπειρώθηκε η παρέα εθελοντικής εργασίας. Η οργανωτική επιτροπή σίγουρα θα ξεφυσούσε από ανακούφιση όταν, μετά τους τυπικούς χαιρετισμούς, έσβησαν τα φώτα και άρχισαν οι προβολές. Εκείνη τη χρονιά οι θεατές δεν αδημονούσαν πλέον για τις βραβεύσεις. Είχαν ωριμάσει μετά από ατέλειωτες ώρες προβολών, ακόμα και καθισμένοι στο πάτωμα. Αθρόα η προσέλευση, η αίθουσα του «Απόλλωνα» δεν φτάνει πια. Το φεστιβάλ υπάρχει πια παγιωμένο στη συνείδηση του κοινού, των φανατικών φίλων. Οι επισκέπτες δίνουν φως σε μια πόλη σκοτεινή και διαμορφώνονται οριστικά τα φεστιβαλικά στέκια. Ο «άλλος κόσμος» υπάρχει και κινείται... Είναι η παράπλευρη ωφέλεια!!! Διαβιώνουμε σε μια φεστιβαλική πόλη. Όσο για το «ζιζάνιο» άρχισε να αποστατεί!!! Τελευταίο φύλο επευφημεί ένα «ελεύθερο Ζιζανιστάν». Νέα πνοή έδωσαν όμως τα σκίτσα του Κώστα Κουφογιώργου.

Δεκέμβρης 2001!!! Φως- κάμερα- πάμε!!! 1^η συνάντηση νεανικής οπτικοακουστικής Δημιουργίας (camera ΖΙΖΑΝΙΟ). Παρεισφρέουν πλέον νέες δραστηριότητες. Όχι μόνο θεατές αλλά και δημιουργοί. Προτροπή για δημιουργία σχολείου κινηματογραφικής τέχνης. Τα εργαστήρια δεν επαρκούν. Ανάγκη για διαρκή παρουσία. Ταινίες είδαμε πολλές. Είδαμε και Τσάπλιν και το Διαγωνιστικό και έκθεση αφίσας. Παραδόξως εκείνη τη χρονιά η μακέτα της σχετικής αφίσας άργησε να φτάσει και ο κατάλογος τυπώθηκε με εξώφυλλο την φωτογραφία γελαστών παιδιών. Όσο για το «ζιζάνιο», οι μικροί δημοσιογράφοι συνεχίζουν να μεγαλουργούν…

Δεκέμβρης 2002!!! Χρώματα- χρώματα και αρώματα!!! Οι πολίτες συναισθάνονται ότι υπάρχει το φεστιβάλ εδώ και κανείς δεν θα το πάρει, ακόμα και αν φέρει όνομα βαρύ… Όλοι θέλουν και άλλες παράλληλες εκδηλώσεις… Τα παιδιά έχουν φωνή, σχεδόν επαίρονται!!! Όμως σήκωσαν φλάμπουρο τη σημαία του φεστιβάλ και προχωράνε. Δεν βλέπουν μόνον ταινίες, παίρνουν την κάμερα, γράφουν… και καμαρώνουν. Είναι ζιζάνια… Και φιλοξενούν τους νέους από την Παλαιστίνη και ανοίγουν την καρδούλα τους και το μυαλό τους!!!

Εκείνο το Δεκέμβρη του 2003, έγινε ο μεγάλος αγώνας. Να μη δοθεί το θέατρο; Αν είναι δυνατόν! Όλοι στους δρόμους και το φεστιβάλ έγινε.

και αύριο ξεκινάμε με το αφιέρωμα στο Ροβήρο Μανθούλη