Το φετινό καλοκαίρι, τα καταπράσινα δέντρα του τόπου μας έκλαιγαν. Κάθε μέρα προσπαθούσαν με κόπο να εξασφαλίσουν λίγο νερό και δροσιά. Γνώριζαν, όμως, τον κίνδυνο που επρόκειτο να έρθει. Γι’ αυτό έκλαιγαν! Ο ήλιος ακτινοβολούσε, το καλοκαίρι ήταν καυτό, ο άνεμος ζεστός, οι βουλές των ανθρώπων άγνωστες και οι ψυχές τους απρόσιτες. Και μέσα στην ομορφιά του καλοκαιριού ξέσπασε ο πύρινος εφιάλτης. Η γαλήνη χάθηκε και ο κόσμος γέμισε με πόνο, πόνο απ’ την απώλεια. Μια απώλεια όμοια με εμπειρία θανάτου. Και τα δέντρα έπαψαν να κλαίνε…Όχι επειδή δεν υπέφεραν, αλλά επειδή είχαν γίνει στάχτη! Τώρα κλαίω εγώ για τη συμφορά του τόπου μου…Και αύριο θα κλαις εσύ…θα κλαις για το οξυγόνο που λιγόστευε, για το πράσινο που κάηκε, για τι φως και την αθωότητα στα παιδικά μάτια που σβήστηκαν, για τον πλανήτη μας που αργοπεθαίνει…Μάθε, λοιπόν, να ακούς τα δέντρα που κλαίνε και θυμήσου πως η ύπαρξή τους είναι ευλογία!

Ειρήνη Βασιλοπούλου