παραμύθι σε συνέχειες....
Αρχή…
Λίγο μετά την τελετή έναρξης του 10ου φεστιβάλ, όλοι πρόσεξαν την πεταλούδα με κλεισμένα τα φτερά της κρυμμένη στα φύλλα του μικρού της φίλου, το ζιζάνιο- λουλουδάκι… που πια είχε μεγαλώσει αρκετά, για να χαρίζει το πιο όμορφο λουλούδι του στους φεστιβαλιστές.
Τα ζιζανιόπαιδα έτρεξαν κοντά της, με έκδηλη την ανησυχία τους. Τι συνέβαινε; Την είχαν συνηθίσει να πεταρίζει χαρούμενη στους τόπους του φεστιβάλ… να δίνει το ρυθμό για την ξέφρενη γιορτή των παιδιών…
Πλησιάζοντας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις πληγές της, που ήταν ακόμα ανοιχτές…
Τα παιδιά ανησύχησαν πολύ για την μικρή τους φίλη. Είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά το περασμένο καλοκαίρι… όταν τρέχοντας να βοηθήσει τις μέρες της μεγάλης καταστροφής, οι φλόγες τσουρούφλισαν τα φτερά της. Μήνες νοσηλευόταν στο φτερωτό νοσοκομείο και τα εγκαύματα δεν είχαν επουλωθεί ακόμη…
Ημέρα πρώτη…
Τα ζιζανιόπαιδα παρακολουθώντας ταινίες, προσπαθούν να σκεφτούν τρόπο, να ανακουφίσουν τον πόνο της φίλης τους. Μέχρι, που είδαν να μπαίνει στον «Απόλλωνα» ένας σεβάσμιος γέροντας, με μακριά άσπρη γενειάδα, συνοδευόμενος από την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Ρέξι και τα κοκόρια… Σκέφτηκαν ότι με αυτήν την συνοδεία, ερχόταν σίγουρα από την χώρα των παραμυθιών. Έτρεξαν κοντά του και εκείνος χάιδεψε απαλά το κεφαλάκι του Μούσκιν αλλά όχι και της Χόλι, που θύμωσε πολύ. Του ζήτησαν τη συμβουλή του, τι θα μπορούσε να βοηθήσει να επουλωθούν γρηγορότερα οι πληγές της πεταλούδας; Άρχισε να σκέφτεται… Δεν είχε πρόχειρη μια λύση αφού το μαγικό του βιβλίο ήταν κρυμμένο για 13 χρόνια και 10 μήνες στο υπόγειο κελάρι αλλά, αν κατάφερναν να βρουν τον 7 στη χώρα των τεράτων, θα ετοίμαζε τα θαυματουργά του φίλτρα. Είχε βοηθήσει και τον ίδιον πριν από πολλά- πολλά χρόνια … να βλέπετε! δεν είχε μείνει καμία ουλή από κείνο το χτύπημα που του είχε ανοίξει το κεφάλι στα μικράτα του.
Τα ζιζανιόπαιδα προβληματίστηκαν … ο γέροντας φαινόταν σοφός και κοσμογυρισμένος… Αποφάσισαν να ψηφίσουν αν θα έμπαιναν στην διαδικασία αναζήτησης του γιατρικού… Η πεταλούδα, παραδίπλα αγωνιούσε για το αποτέλεσμα … πονούσε πολύ ακόμη .. έτσι έριχνε ικετευτικά βλέμματα σε κάθε παιδί που πήγαινε στην κάλπη… Με μία μόνο αρνητική ψήφο αποφασίστηκε… Η ασθενής, θα ταξίδευε μαζί με το δεκατριών χρονών κορίτσι και το παιδί, μέχρι την χώρα των τεράτων. Την αποθέσαν με τρυφερότητα στο αναπηρικό αμαξίδιο και την ανέβασαν με προσοχή στο πολύχρωμο αερόστατο που θα τους μετέφερε… Το παιδί θα ήταν ο πιλότος και το κορίτσι η νοσοκόμα. Θα τους ακολουθούσε και το περιστέρι, για την απαραίτητη αποστολή νέων τους…
Η απογείωση έγινε με επιτυχία… Οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές για την πτήση… Όλοι έγνεψαν μαντήλια και ευχήθηκαν καλό ταξίδι… εκτός από τον γέροντα… που είχε επιτεθεί στον μπουφέ με το καλομαγειρεμένο κρέας της μητέρας. Κάποιος πρόσεξε, ότι παραδόξως 2 ζευγάρια χέρια απλώνονταν στα σερβιρισμένα φαγητά.. ενώ μόνο μια φιγούρα υπήρχε στο τραπέζι… Περίεργα πράγματα… Και ξαφνικά ο γέροντας γκρεμίζεται…
Για να ανακαλύψουν ότι ήταν ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ μεταμφιεσμένοι σε παππού… Είχαν σκεφτεί να «ανακατέψουν» λίγο το φεστιβάλ για να γελάσουν…. Τα ζιζανιόπαιδα θύμωσαν πολύ … Η Χόλυ πατσίζει για το χαμένο χάδι με το να τραβάει τα μαλλιά τους. Ο ψευτοπαππούς έπρεπε να αποπεμφθεί από τον «Απόλλωνα»…
Αλλά… η πεταλούδα με την παρέα της ήδη ταξιδεύουν… και δεν ξέρουν ότι έπεσαν θύματα μιας τραγικής φάρσας…
Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα….
Ημέρα δεύτερη…
Η αγωνία όλων είναι έκδηλη… Πρέπει να ενημερωθούν οι ταξιδιώτες… Η πεταλούδα ίσως κινδυνεύει…
Ήδη οι Μπόλεκ και Λόλεκ λάμβαναν την τιμωρία τους από τον «τρόμο του Τέξας» …
Από την άκρη της οθόνης βγήκε ο Λεό η αλεπού και οι κυνηγοί θησαυρού… Με την προϋπηρεσία και εμπειρία που είχαν σε αναζητήσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα μέγιστα. Τα παιδιά συμφώνησαν… Έπρεπε να βρουν όμως ένα γρήγορο μεταφορικό μέσον, να προλάβουν το αερόστατο, πριν περάσει τα σύνορα της χώρας των τεράτων και ίσως εκτεθούν οι ταξιδιώτες σε αναπάντεχους κινδύνους…
Η λύση ήρθε ξαφνικά από τον ουρανό. Το ταχυδρομικό περιστέρι ήδη έφερνε τα πρώτο μήνυμα… Αγωνιούσαν όλοι να μάθουν τα νέα… Ο Ρέξι ο προξενητής, έτρεξε να πάρει τον διπλωμένο πάπυρο καθώς ο μικρός κλέφτης καραδοκούσε για την επόμενη λεία του αλλά, ευτυχώς, ο σκύλος που γελάει πρόλαβε να εκτελέσει το χρέος του ως φύλακας των μεγάλων μυστικών πριν γίνει το κακό…
Το γράμμα έλεγε ότι η πτήση πήγαινε καλά, μέχρι τη στιγμή που τα βεγγαλικά από τον τέλειο γάμο τραυμάτισαν το πολύχρωμο μπαλόνι… Το παιδί αποδείχθηκε άψογος πιλότος, αφού κατάφερε να το απογειώσει απαλά στους αμμόλοφους και κανείς δεν τραυματίστηκε.. ειδικά η ασθενής πεταλούδα… Τώρα, μέχρι την επισκευή, αναγκαστικά θα διέμεναν για λίγο εκεί. Σε βοήθεια τους ευτυχώς ήρθε μια παρέα αγοριών που έπαιζαν κλοτσοσκούφι λίγο παραπέρα.. Τους έστελναν δε κωδικοποιημένες τις συντεταγμένες του σημείου που ήσαν «ΠΟΛΑ»… Κάποιοι απόρησαν αλλά μια φωνούλα δειλά αναφώνησε: «Εγώ, η αδερφή μου και «το πράγμα» ξέρουμε τη λύση. Να! πληκτρολογήστε εδώ… και το «πράγμα» θα μας αποκαλύψει «το μυστικό της Πόλα» αμέσως.» Έτσι και έκαναν, για να διαπιστώσουν με τρόμο ότι οι φίλοι τους ήταν κοντά στη σπηλιά που ζούσε «το φάντασμα του βάλτου»…
Ημέρα τρίτη…
Δεν υπήρχε χρόνος… Έπρεπε να βιαστούν… Έτρεξαν στην αποθήκη του «Απόλλωνα»…. Βρήκαν τον παλιό χαρταετό… Ο Ρέξι και γρύλος του έκαναν γρήγορα την απαραίτητη συντήρηση… ο Τέντι κράτησε σταθερά το σκοινί μέχρι την απογείωση και ο Λεό η αλεπού -μια τούρτα γεμιστή με προμήθειες και κατάλληλα εργαλεία πλοήγησης, ανέλαβε να οδηγήσει με μάτια που δεν βλέπουν παρά μόνο την πυξίδα, μέχρι το σημείο που βρίσκονταν οι φίλοι τους…
Μες τη βιασύνη του όμως δεν πρόσεξε ότι το ποντίκι και η μύγα έχοντας λιγουρευτεί την τούρτα είχαν ανέβει μαζί του στον χαρταετό. Έπρεπε να επιστρατεύσει όλη του την πονηριά, ενώ πετούσε πάνω από την παγωμένη θάλασσα χωρίς να παρεκκλίνει της πορείας του, για να ξεφορτωθεί τους ανεπιθύμητους συνεπιβάτες, μέχρι που ένας θόρυβος του απέσπασε την προσοχή… Με ακροβατικά άλματα απεκατέστησε την πορεία της πτήσης του, για να διαπιστώσει ότι οι Μπόλεκ και Λόλεκ είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από την τιμωρία τους και πήραν το ανεμόπτερο τους για μια εκδρομή στο βυθό. Είχαν φορέσει αντί για τα απαραίτητα γυαλιά της πτήσης μάσκες και αναπνευστήρες, πανέτοιμοι να καταδυθούν σε τροπικές θάλασσες…
Σκέφτηκε γρήγορα… χρειαζόταν το ανεμόπτερο τους, που ταξίδευε γρηγορότερα από το χαρταετό του…
Έπρεπε να έρθει σε διακανονισμό μαζί τους… Τους έκανε νόημα να κάνουν μια στάση στη λίμνη με τα κοράκια… εκεί που θα πλήρωναν τα διόδια για την είσοδο τους στην χώρα των παραμυθιών…
Ημέρα τέταρτη…
Στα διόδια της παραμυθοχώρας, όπου σταμάτησαν για την ανταλλαγή των οχημάτων τους ένα παραμύθι τους προσέφερε ζαχαρωτά και καραμέλες, για το καλωσόρισμα….Ο Λεό ήταν ήδη πολύ κουρασμένος από τις ώρες πτήσης με τον χαρταετό αλλά- ευτυχώς- οι Μπόλεκ και Λόλεκ δέχθηκαν να του δανείσουν το ανεμόπτερο τους, για να φθάσει γρήγορα στο σημείο που τον περίμεναν η πεταλούδα, το αγόρι και το κορίτσι. Οι μικροί ταραχοποιοί όμως ήδη είχαν πάει στην παρακείμενη λιμνούλα και κορόιδευαν το ασχημόπαπο, που έκλαιγε ασταμάτητα…
Ο Λεό δεν ήθελε να καθυστερήσει άλλο, έτσι ξεκίνησε για τον προορισμό του… Τα παραμύθια των γιαγιάδων του ευχήθηκαν καλή τύχη στην πτήση του και τον συμβούλεψαν: «κάνε μια ευχή, και η πεταλούδα γρήγορα θα αναρρώσει… μην χάνετε την ελπίδα σας!!!»
Χωρίς καθυστερήσεις και απρόοπτα έφτασε στους αμμόλοφους. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει τους φίλους του, αφού πάνω στις πέτρες του Άστον, είχε ανέβει ο Ρέξι ο ορειβάτης και ανέμιζε ένα πολύχρωμο πανί, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα ένα λουκάνικο…
Ο Λεό προσγειώθηκε και έτρεξε να αγκαλιάσει την λαβωμένη πεταλούδα. Ευτυχώς! δεν είχε επιδεινωθεί η κατάσταση της…
Το κορίτσι κρατούσε στο χέρι της ένα αρχαίο βιβλίο, με το περίεργο τίτλο «μια καρδιά ομολογεί». Της το έδωσε μια νεραϊδούλα, που πέρασε την προηγούμενη μέρα… Είπε ότι το έστελνε η μάνα-γη, με συμβουλές και γιατρικά αλλά στο δρόμο – δυστυχώς- έχασε το κλειδί για το λουκέτο. Φοβόταν για την τύχη της γιατί η αντικαταστάτρια της εποφθαλμιούσε τη θέση σας σαν ειδική αποστολέας. Έτσι θα πήγαινε να αναζητήσει βοήθεια από τους νάνους που δούλευαν στο αρχαίο ορυχείο. Κάποτε της είχαν πει ότι στη σκιά του κόκκινου βράχου είχε το εργαστήριο του ο κλειδαράς…
Ημέρα Πέμπτη…
Όσο περίμεναν το κλειδί για να ανοίξουν το βιβλίο άρχισαν να διηγούνται ιστορίες, για να καταλαγιάζουν τον πόνο της πεταλούδας και την νοσταλγία της για τις κινηματογραφικές προβολές στον Απόλλωνα. Το αγόρι ήθελε να αλαφρώσει την ατμόσφαιρα και διηγήθηκε την περιπέτεια των Μπόλεκ και Λόλεκ στην έρημο Γκόμπι και όλοι γέλασαν πολύ. Το κορίτσι διηγήθηκε μια ρομαντική περιπέτεια, που είχε ζήσει ο μικρός γαλάζιος ιππότης τα παλιά τα χρόνια. Ο Λεό θυμήθηκε τα Χριστούγεννα εκείνα που άλλαξαν την ζωή του- μικρούλης ήταν τότε - φυσούσε δυνατός Βοριάς και ήταν μόνος του στο δάσος, μέχρι που τον βρήκε η γιαγιά που πετάει και τον πήρε μαζί της στο ζεστό της σπιτικό. Τον φρόντισε σαν να ήταν παιδί της και έτσι έγινε ο καλός αλεπούλης που είναι σήμερα… Πολλά παιδιά είχε βοηθήσει εκείνη η γιαγιούλα, δεν μπόρεσε όμως ποτέ να κατανοήσει το μυστήριο του λύκου που ερχόταν κάθε νύχτα στο σπίτι. Την είχε ακούσει να τον αποκαλεί «η αγάπη μου». Κάποιοι του είχαν πει ότι ήταν ο άντρας της και ένας κακός μάγος, που είχε ζηλέψει την ομορφιά της όταν ήταν νεαρή και την αγάπη τους, τον μεταμόρφωσε σε λύκο. Έτσι ήθελε και ο ίδιος να πιστεύει…
Η πεταλούδα, ακούγοντας τις ιστορίες αποκοιμήθηκε… Ένιωσε σαν τότε που ήταν ακόμα χρυσαλίδα και η μαμά της έλεγα τρυφερά παραμύθια…
Και ενώ η παρέα ζούσε το φεστιβάλ με τον δικό της τρόπο, ένα κρότος τους τρόμαξε… Και είδαν τις αρχαίες πέτρες να ανοίγουν και να εμφανίζεται ένα πέρασμα …
Ημέρα έκτη…
Άνοιξε το μυστικό πέρασμα και φάνηκαν η νεραϊδούλα με το νάνο- κλειδαρά… Στο αρχαίο ορυχείο ήξεραν τον μυστικό κωδικό Α+Ε για να μπορούν ανοίγουν τα μυστικές διαβάσεις από τα έγκατα της γης…
Με την αναμπουμπούλα η πεταλούδα ξύπνησε και χαμογέλασε αφού ένιωσε ότι τα βάσανα της τελειώνουν. Ο νάνος με τα μικρά του χέρια, χάιδεψε το λουκέτο που άνοιξε αμέσως … και όλοι μπορούσαν πια να διαβάσουν τις μαγικές συμβουλές του βιβλίου. Η νεραϊδούλα ένιωσε περήφανη αφού η πρώτη αποστολή της στέφθηκε με επιτυχία και έτσι θα μπορούσε να παραμείνει η ειδική ταχυδρόμος της μάνας- γης.
Άρχισαν να ξεφυλλίζουν το βιβλίο για να βρουν την θεραπεία της πεταλούδας. Ήδη στην πορεία των αιώνων είχαν θεραπευτεί με τις οδηγίες του η Ζιχάρκα , η Μπαλούμπα Ρούνα , ο Ούνι και πολλοί άλλοι. Άρχισαν να ψάχνουν το γιατρικό… και το βρήκαν!!! Δεν ήταν κάτι μαγικό… ήταν απλά η ελπίδα για τη ζωή και την αναγέννηση… Η πεταλούδα άρχισε να οραματίζεται τα δάση να ξαναζωντανεύουν … τη μαυρίλα από την καμένη γη να εξαφανίζεται … πράσινα φύλλα και νέα φυτά να φυτρώνουν… Φαντάστηκε τον εαυτό της να πεταρίζει και πάλι χαρούμενη στο αγαπημένο της δάσος και … ξαφνικά να! άρχισε ένα δειλό πέταγμα… Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, γέλασαν, χειροκρότησαν… Ήταν υπέροχο… η πεταλούδα αναρρώνει… Και όλοι ελπίζουν… Και ήσαν χαρούμενοι και αγαπημένοι… φίλοι της ζωή, όπως ανέφερε και η υποσημείωση για τη θεραπεία του Ούνι, η ζωή και η φιλία με την αγάπη και την ελπίδα οδηγό καθορίζουν τα βήματα μας… τα πετάγματα μας…
Τώρα πια ήσαν έτοιμοι να επιστρέψουν στον «Απόλλωνα»… Θα ταξίδευαν με το ανεμόπτερο του Λεό … μην κουράσουν τα μόλις θεραπευμένα φτερά της πεταλούδας…
Μόνο οι δυο τους θα πετούσαν… οι υπόλοιποι ήθελαν να παραμείνουν στην παραμυθοχώρα… αφού και κει θα έφταναν οι ταινίες του φεστιβάλ … Είχαν ήδη προγραμματιστεί οι προβολές στο σινεμά που άνοιξαν συνεταιρικά το ποντίκι και η γάτα, αφού μετά από χρόνια τσακωμών και κυνηγητού αποφάσισαν να μονιάσουν.. Ίσως φταίει ο Φιντέλ, που κάποτε τους είπε ότι αφού χάνουν όλο το χρόνο με πόλεμο, θα έβρισκε αυτός τον τρόπο να τους φάει και τους δύο, αφού ήξεραν να κρατούν άμυνα μόνο για ένα αντίπαλο…
Αποφάσισαν να κάνουν μόνο μια στάση για ανεφοδιασμό και ξεκίνησαν την πτήση τους με έναν ενθουσιώδη χαιρετισμό.
Κάποιες ώρες μετά, την στιγμή που προσγειώνονταν για τον ανεφοδιασμό διαπίστωσαν μια αναταραχή… «Λύκοι στην αγορά στο ποτάμι», φώναζε ένα παιδί και όλοι έτρεχαν φοβισμένοι…
Τελευταία μέρα…
Ο Λεό αποφάσισε να συνεχίσουν την πτήση. Υπολόγισε τους αέρηδες… Ναι! Θα τα κατάφερναν να φτάσουν έγκαιρα στον «Απόλλωνα» , για την τελετή λήξης του φεστιβάλ…
Και… επιτέλους… φάνηκε η κεραμοσκεπή…. Η πεταλούδα… υγιής πια… δεν περίμενε την προσγείωση… πέταξε χαρούμενη στην αίθουσα … Εκστασιάστηκε στην ομορφιά του λουλουδιού… ο φίλος της είχε ανθίσει και φέτος και απάγκιασε πάνω του… Τα ζιζανιόπαιδα έτρεξαν να την αγκαλιάσουν… κουβαλώντας την δική τους ελπίδα… τα δέντρα στο δάσος είχαν αρχίσει να πετάν νεαρά φυλλαράκια…
Μπορούσαν πια… να διασκεδάσουν το φεστιβάλ τους… η πληγή στην ψυχή όλων είχε αφήσει τα σημάδια της αλλά ελπίζουν πια…
Και με τρελό γλέντι… έκλεισαν ραντεβού για τον ενδέκατο φεστιβάλ….
Τέλος
Η γιαγιά με το ένα δόντι
