Από’ δω κι από’ κει…

Αναμονή, αγωνία, πόθος… και ο λόγος; Απλά το τίποτα, περιμένεις πως και πως μια επιστροφή απ’ το παρελθόν. Μια επιστροφή που θα σου προσφέρει αναμνήσεις και συναισθήματα που θα σε γεμίσουν ξανά, θα σε ολοκληρώσουν. Όμως κάτι πάει στραβά… φταίω εγώ; Δεν ξέρω… Δεν ξέρω… Δεν με ενδιαφέρει… Και όχι από αδιαφορία, από σύγχυση… Γιατί; Γιατί πλέον δεν ξέρω αν αυτό που μου προσφέρει μου κάνει καλό ή μου προσφέρει ένα «βάρος»… Περίεργο; Η πραγματικότητα… Γιατί κάθε φορά που τελειώνει μένω μόνη. Τι γίνεται όμως όταν μένω μόνη απ’ την αρχή; Πριν ζήσω την κάθε στιγμή… Γιατί απλά δεν υπάρχει πλέον «στιγμή» που να αξίζει… που να περιμένω… Γιατί όλα έχουν αλλάξει. Πρόσωπα, καταστάσεις, ανάγκες… Όλα… Και εγώ νομίζω πως ακόμα είναι ίδια. Ανταποκρίνομαι σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα… Μ’ αυτά που θεωρώ σωσία. Λάθος! Δεν αλλάζει όμως, απογοητεύτηκα… και ποιος νοιάζεται… Μάλλον κανείς… Μάλλον εγώ που δεν προσαρμόζομαι…

Γιώντα Γιατρά