Το φετινό καλοκαίρι, τα καταπράσινα δέντρα του τόπου μας έκλαιγαν. Κάθε μέρα προσπαθούσαν με κόπο να εξασφαλίσουν λίγο νερό και δροσιά. Γνώριζαν, όμως, τον κίνδυνο που επρόκειτο να έρθει. Γι’ αυτό έκλαιγαν! Ο ήλιος ακτινοβολούσε, το καλοκαίρι ήταν καυτό, ο άνεμος ζεστός, οι βουλές των ανθρώπων άγνωστες και οι ψυχές τους απρόσιτες. Και μέσα στην ομορφιά του καλοκαιριού ξέσπασε ο πύρινος εφιάλτης. Η γαλήνη χάθηκε και ο κόσμος γέμισε με πόνο, πόνο απ’ την απώλεια. Μια απώλεια όμοια με εμπειρία θανάτου. Και τα δέντρα έπαψαν να κλαίνε…Όχι επειδή δεν υπέφεραν, αλλά επειδή είχαν γίνει στάχτη! Τώρα κλαίω εγώ για τη συμφορά του τόπου μου…Και αύριο θα κλαις εσύ…θα κλαις για το οξυγόνο που λιγόστευε, για το πράσινο που κάηκε, για τι φως και την αθωότητα στα παιδικά μάτια που σβήστηκαν, για τον πλανήτη μας που αργοπεθαίνει…Μάθε, λοιπόν, να ακούς τα δέντρα που κλαίνε και θυμήσου πως η ύπαρξή τους είναι ευλογία!
Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007
Στην σκιά
Αυτός ήταν ο τίτλος της ταινίας που παρακολούθησα χθες το βράδυ σε μια κατάμεστη αίθουσα. Η ερμηνεία του μικρού Νικόλα ήταν πάρα πολύ ωραία , θα μπορούσα να πω ότι κατάφερε να μας κάνει να γελάσουμε αλλά και να συγκινηθούμε. Όλα όσα διαδραματίστηκαν παρουσιάστηκαν πάρα πολύ ωραία και παραστατικά. Ακόμα η μουσική θα μπορούσα να πω ότι ήταν αρκετά καλή και όχι κουραστική αλλά και πάρα πολύ ήρεμη. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον κο Δημήτρη Αποστόλου για αυτή την πραγματικά υπέροχη ταινία.
Ραδαίου Μαρία
Συνέντευξη από το μεγάλο Ζιζάνιο
Ζ: Ποια είσαι , από πού και γιατί ήρθες εδώ;
Χ: Είμαι η Χρύσα Ξανθοπούλου, από τις Σέρρες και τα 3 τελευταία χρόνια σπουδάζω εδώ (Πύργος-ΤΕΙ)
Ζ:Μας ρώτησες;
Χ:Δεν ήξερα , να κάνω αίτηση {έπρεπε τελικά}
Ζ: Αυτή την εβδομάδα έχεις πατήσει καθόλου στο ΤΕΙ;
Χ: Αναγκαστικά… Τα εργαστήρια είναι υποχρεωτικά {βαριέμαι..}
Ζ:’Ηθελες από καιρό να φας τη θέση του πρώην αρχισυντάκτη σου; Του Νίκου;
Χ: Είναι αλήθεια πως θα ήθελα να συνεργαστώ με τον Νίκο αλλά λόγω των υποχρεώσεων του δεν μπορούσε να βρίσκεται και τις δυο εβδομάδες {από σπόντα είμαι εδώ, Νίκο σ’ αγαπώ.. γλειψ, γλειψ}
Ζ: Σε αγχώνουν οι υποχρεώσεις της εφημερίδας μας;
Χ: Με αγχώνει ο συνδυασμός όλων των υποχρεώσεων μου {δεν μπορώ, κουράζομαι}
Ζ: Πώς αντέχεις την όλη κατάσταση του Ζιζανίου;
Χ: Είναι αλήθεια ότι κουράζομαι γενικά απλά μ’ αρέσει { Είμαι μαζόχα τελικά}
Ζ: Πώς έγινε η πρόταση για τη θέση αυτή;
Χ: Μέσω τηλεφώνου. Ο κ Σακκούλης με αφορμή το ταξίδι μου στη Γαλλία, μου τηλεφώνησε και μου είπε να επισκεφθώ τα γραφεία του φεστιβάλ. { Ήταν μεσημέρι 14:32 και με ξύπνησε μετά από αχαλίνωτο ξενύχτι }.
Ζ: Σου έχουν κάνει ποτέ πρόταση γάμου;
Χ: Ναι… αλλά δεν ξέρω αν ήταν σοβαρή πρόταση {μεθυσμένος θα ήταν}
Ζ: Είσαι διαθέσιμη;
Χ: Ναι {694… τα υπόλοιπα στο υπόγειο της νομαρχίας}
Τέλος
ΥΓ: Οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σε αγκύλες είναι καθαρά σχόλια ζιζανίων…
Νίκος Μπαλάσκας
Νάσια Χατζηαλεξάνδρου {Χατζηλαζαρίδου}
Νατάσα Μιχαλοπούλου
Κάνε μια ευχή (ΙΙ)
Κάνε μια ευχή…για ειρήνη…
Κάνε μια ευχή….για ελευθερία…
Κάνε μια ευχή…για χαρά και ζωή…
Σκέψου τι γίνεται γύρω σου…
Σκέψου…δεν είσαι μόνος σου…
Κοίτα…είσαι ελεύθερος…
Ο διπλανός σου μπορεί να μην έχει
καν το δικαίωμα
να εκφραστεί…
Θυμήσου…θυμήσου…
Ότι να μιλάς,
είναι δικαίωμα…
Κωνσταντίνα Ζαφειροπούλου
Κάνε μια ευχή (Ι)
"Κάνε μια ευχή"
Ήταν η ιστορία μιας μικρής Παλαιστίνιας,που έκανε τα αδύνατα,δυνατά για να καταφέρει να αγοράσει μια τούρτα για τον πατέρα της, ο οποίος ήταν απών. Ενώ λοιπόν αυτό αποτελεί μια απίστευτη πραγματικότητα για’ μας, για τέτοιες οικογένειες είναι μια καθημερινή κατάσταση.
Αντίθετα, η μουσική δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση…όπως και η φωτογραφία.
Μάτια που δε βλέπουν
Πώς είναι άραγε να είσαι τυφλός; Σίγουρα όλοι έχουμε αναρωτηθεί πως είναι απλά να ακούς αυτά που γίνονται γύρω σου χωρίς να βλέπεις. Να πρέπει να φαντάζεσαι, τις εικόνες γύρω σου χωρίς να τις έχεις δει ποτέ….
Σίγουρα αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο, ωστόσο είναι κάτι συνηθισμένο για άτομα με μειωμένη ή χωρίς όραση. Όπως ο μικρός ήρωας της ταινίας «Μάτια που δεν βλέπουν». Η ζωή που ζουν είναι δίκιά τους, φτιαγμένη με τις δικές τους εικόνες, ίσως αυτό μερικές φορές να είναι καλύτερο απ’ το να βλέπεις τις ασχήμιες της ζωής. Πάντα όμως δίπλα σ’ αυτά τα άτομα χρειάζεται ένας «παππούς» που να μην τ’ αφήνει ποτέ, όπως στην ταινία. Ένας παππούς που να στέκεται πάντα δίπλα γεμάτος αγάπη και στοργή.
giatroul@ (Γιώτα Γιατρά)
Σε μια στιγμή όλα χάθηκαν όλα.
Τίποτα πια δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα θέλω μας.
Τίποτα πια δεν μπορεί να δει πέρα από την μόνη στιγμή που χανόμαστε μέσα σε μια δίνη αναμνήσεων.
Που του δίνουν το ξένο το αλλιώτικο το καινούργιο.
Μια πραγματικότητα δεν μπορεί να ξεφύγει από το στενά όριά της.
Μπορεί να αποδώσει την στιγμή σε μια λάμψη.
Σε μια βδομάδα πάνω στα αχνά φτερά μιας πεταλούδας,
παίζεται το έργο της ζωής μας.
Κάθε μέρα μια γκρίζα μουσική μου δένει τα φτερά,
κάθε μέρα ζωγραφίζω δύο καινούργια.
Και ναι για μια βδομάδα μπορώ να πετάξω.
Να δω την ζωή αλλιώς μια μέρα,
μια μέρα δίχως όρια, δίχως την παλιά πνοή
μια μέρα χωρίς γερασμένες ιδέες
χωρίς τον συμβιβασμό μιας οποιαδήποτε πραγματικότητας.
Μια φλόγα καίει τις καρδιές
μια φλόγα να ξεπαγώσει τα μυαλά μας.
Αλέξανδρος Β.
Ο Πλανήτης Εκπέμπει SOS
Μια μπαταρία οικιακής χρήσης αρκεί για να μολύνει ένα κυβικό μέτρο
χώμα και
Κάθε χρόνο παγκοσμίως παράγονται περίπου
10 δισεκατομμύρια μπαταρίες.
Στο λεκανοπέδιο της Αττικής η αναλογία πράσινου ανά κάτοικο
είναι πλέον 2 τ.μ. ενώ το όριο ανθρώπινης διαβίωσης
σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας είναι τα 9 τ.μ.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 2.000.000.000 άνθρωποι
στον πλανήτη σήμερα δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
Δηλαδή το 40% του σημερινού παγκόσμιου πληθυσμού που αριθμεί
γύρω στα 6.100.000.000 άτομα.
Το 2050 ο αριθμός αυτός θα φτάσει τα 4.000.000.000.
το χρόνο από οικιακά απορρίμματα. Οι αμερικανοί ανεβάζουν αυτό το
μέσο όρο καθώς παράγουν
δηλαδή
Κάθε χρόνο εξαφανίζονται 9.000 είδη ζωών
(πούλια, έντομα, θηλαστικά).
Το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτά προέρχεται από τα τροπικά δάση.
Ο άνθρωπος έχει επιταχύνει τους φυσικούς ρυθμούς φθοράς του πλανήτη
κατά 10.000%
Η Κίνα κατασκευάζει 15.000.000.000 ξυλάκια μιας χρήσης
τοχρόνο καταστρέφοντας αντίστοιχα 10.000.000 δέντρα.
Αυτή της στιγμή που μιλάμε 854 εκατομμύρια άνθρωποι
στον πλανήτη υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό, ενώ
1 δις είναι υπέρβαροι.
Κάθε πάντα λεπτά ένα παιδάκι πεθαίνει από την πείνα
Τα αναπομείναντα δάση της Ευρώπης μπορούν να απορροφήσουν
μόνο το 30% της ρύπανσης από το διοξείδιο του άνθρακα.
Μέχρι το 2050 υπολογίζεται ότι θα εξαφανιστούν 1.000.000 είδη
ζωών και φυτών αλλιώς το ¼ της συνολικής χλωρίδας
και πανίδας του πλανήτη.
Μέχρι το 2025 θα έχει καταστραφεί το
50% των τροπικών δασών συνολικά,
ενώ το 2060 δεν θα έχει μείνει ούτε ένα δέντρο.
Το 70%του πλανήτη καλύπτεται από νερό, αλλά μόνο το 1%
αυτού του ποσοστού είναι καθαρό και άμεσα διαθέσιμο για ανθρώπινη πόση.
Το στρώμα πάγου στην Αρκτική μειώθηκε κατά 40% μεταξύ 1993
και 2003. Με αυτούς τους ρυθμούς υπολογίζετε ότι μέχρι το 2060
δεν θα υπάρχει πάγος στης περιοχή τους καλοκαιρινούς μήνες .
Για να παραχθεί ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιούνται
όση δηλαδή ποσότητα χρειάζεται ένας άνθρωπος για όλη του την ζωή.
Η τρύπα του όζοντος είναι 200 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα
και οι συγκεντρώσεις του όζοντος θα επιστρέψουν σε
φυσιολογικά επίπεδα σε 50 με 70 χρόνια.
1.000.000 δέντρα κόβονται κάθε χρόνο σε παγκόσμιο επίπεδο
μόνο για παιδικές πάνες ενώ ένα παιδί στην ανάπτυξη του
χρησιμοποιεί πάνες που ξεπερνούν σε βάρος τον ένα τόνο.
για να απορροφήσουν το διοξείδιο του άνθρακα
που παράγει ένα μόνο μέσο οικογενειακό αυτοκίνητο το χρόνο.
10-20 δις δολάρια κάθε χρόνο αποφέρει το παράνομο εμπόριο
άγριων ζωών, το οποίο συγκαταλέγεται στα τρία πιο κερδοφόρα
εμπορία μαζί με αυτό των ναρκωτικών και την παράνομη διακίνηση οπλών.
Χρήστος Μποσμής
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
Τα φώτα έσβησαν… Τα κανάλια έφυγαν. Το θέμα δεν πουλάει πια! Τρείς μήνες μετά και όλα έχουν ξεχαστεί. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Κανένας δε θυμάται τις τραγικές μέρες που πέρασε ο νομός Ηλείας. Κανένας δε θυμάται τους ανθρώπους που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για να μην καεί το χωριό τους, να μην καούν οι περιουσίες τους. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν βοήθεια μόνο για λίγες μέρες. Όσο το θέμα πούλαγε! Τώρα όμως είναι στο «έλεος του Θεού». Κανένας δε νοιάζεται πώς θα επιβιώσουν, πώς θα καταφέρουν να ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Η μεγαλύτερη απώλεια δεν ήταν η υλική αλλά η απώλεια των συνανθρώπων τους, των συγγενών τους. Αλλά ίσως αυτό το φεστιβάλ είναι ένας τρόπος να ξαναγεννηθεί ο νομός Ηλείας! Η εφημερίδα μας πάντα θα δίνει δύναμη σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους.
Νίκος Μαντάς.
Η λίμνη με τα κοράκια
Η αλήθεια είναι ότι δεν την είδα ολόκληρη την ταινία γιατί άργησα να πάω λόγω μαθήματος. Όταν λοιπόν έφθασα στον Απόλλωνα ήταν γεμάτος, αλλά όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η ταινία ήταν λίγο βαρετή , οι υπόλοιποι το είχαν καταλάβει πολύ πιο πριν και ο Απόλλωνας είχε αρχίσει να αδειάζει. Θα μου πείτε αφού δεν είδες όλη την ταινία γιατί γράφεις κριτική, απλά όλα τα υπόλοιπα ζιζάνια κοιμόντουσαν κι έτσι έμεινα εγώ που είδα έστω και την μισή ταινία. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε γιατί μου θύμισε τους καιρούς που ήμουν κι εγώ μικρούλα σαν τους πρωταγωνιστές. Μικρή έκανα παρέα με αγόρια και κάναμε κι εμείς πολλές σκανταλιές, αλλά δεν ήμασταν τόσο σκληρά αντράκια σαν τους ήρωες της ταινίας και φυσικά ούτε βρίζαμε τόσο πολύ, ούτε χρησιμοποιούσαμε τόσο πρωτότυπες βρισιές του στυλ: «σκατοκέφαλος , βλακόμετρο , τρόμπας κ.α. Αν σκεφτεί κανείς ότι πρωταγωνιστές ήταν τέσσερα μικρά αγόρια γεμάτα μούρλια κι ένας τρελός καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο να βγει ταινία της προκοπής. Βέβαια πρέπει να πούμε ότι η ταινία είχα υπέροχη φωτογραφία και μόνο γι’ αυτό άξιζε να μείνεις ξύπνος και να την δεις. Αυτά λοιπόν, τα λέμε στο επόμενο ζιζάνιο.
Nad the Mad
Πύργος ονείρων
Ακούω διάφορα κατά καιρούς να λένε πως καταπιέζονται από τον περίγυρο , από τα μαθήματα και από το ρυθμό της ζωής τους. Αυτό που πραγματικά δεν καταλαβαίνω όμως, είναι το ότι οι ίδιοι οι γονείς καταπιέζουν τα παιδιά τους.. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Υποτίθεται ότι οι γονείς είναι το στήριγμα μας και τα μόνα σταθερά πρόσωπα στη ζωή μας. Είναι αυτοί που μας καθοδηγούν να κάνουμε το σωστό συμβουλεύοντας μας και όχι διατάζοντας μας να κάνουμε ο,τι θέλουν εκείνοι. Η ζωή είναι δική μας..Μας ανήκει. Στις επιλογές μας δε χωράνε ούτε «πρέπει» ούτε «έτσι είναι ». Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις το σωστό ή το λάθος δρόμο… και να υποστείς τις συνέπειες ανάλογα. Χτίζουμε όνειρα κομμάτι κομμάτι και δε θα ανεχτούμε από κανέναν να καταστρέψει τον πολύτιμο πύργο ονείρων που δημιουργούμε χρόνο με το χρόνο, ώρα με την ώρα, δευτερόλεπτο με το δευτερόλεπτο… Ένα μέρος του πύργου μας, είναι το φεστιβάλ.. το πιο ψηλό σημείο του και το πιο σημαντικό κομμάτι. Μην το διαλύσετε και αυτό…
Ν.Χ.
Που πάμε άραγε;
Που πάμε άραγε; Πως μπορούμε να προχωρήσουμε εάν είμαστε συνεχώς σε αδράνεια; Την απάντηση την έχω εγώ. Χρειαζόμαστε ενθάρρυνση και υποστήριξη, αλλά και βοήθεια από κάποιους ανθρώπους που τάχα ‘θέλουν το καλό μου’. Πως αυτοί οι άνθρωποι το θέλουν εφόσον συνεχώς μας καταπιέζουν για ένα μόνο πράγμα, το διάβασμα!!! Έ –Λ –Ε –Ο -Σ!!! Δεν είναι μόνο αυτό στην ζωή μου, πιστέψτε με!! Έχουμε ιδέες ,ενέργεια. Αφήστε μας να τα εκφράσουμε, να τα δείξουμε!! Πως; Τον τρόπο τον βρήκαμε μέσο του φεστιβάλ!!! Αλλά…μας κόβουν τα φτερά με το έτσι θέλω! Ε, λοιπόν δεν θα τους περάσει. Εμείς είμαστε εδώ για να το αποδείξουμε!!! Και νομίζω ότι ήδη τα καταφέραμε!!! Α! Και δεν σταματάμε εδώ ,γι` αυτό προσέξτε!!!
Ραδαίου Μαρία
Οι φίλοι μας από τη Γαλλία…
Η ώρα 13:30 και ο χώρος της Νομαρχίας σφύζει από ζωντάνια και κόσμο. Μέσα σε όλο αυτό το ιδιαίτερα θορυβώδες κλίμα συναντήθηκα με τους ξένους μας από τη Γαλλία και «αποπειράθηκα» να τους κάνω ορισμένες ερωτήσεις.
Οι φίλοι μας Juliette Mollero, Elza Vigier, Μelanie Dinoir, Julien Lopez και Juliette Vigier κατοικούν στην πόλη Le Havre της Γαλλίας όπου επίσης κάθε χρόνο διεξάγεται το Διεθνές Φεστιβάλ κινηματογράφου. Όπως και το δικό μας έτσι και το δικό τους φεστιβάλ είναι για παιδιά και η οργάνωση του αποτελεί ευθύνη εξ’ ολοκλήρου δική τους. Συγκεκριμένα τονίζουν ότι « il est tres important que les enfants participent a l’organisation du Festival pour qu’il soit plus creative. Pourtant le role des adultes sur l’administration est aussi indispensable,parce qu’ils sont ceux qui trouvent d’argent, des films, des professionels pour les workshops etc(=είναι πολύ σημαντικό να δίνεται στα παιδιά δυνατότητα συμμετοχής στην οργάνωση του φεστιβάλ ώστε να είναι πιο δημιουργικό. Ωστόσο και ο ρόλος των μεγάλων στον τομέα της διοίκησης είναι απαραίτητος κυρίως για την εύρεση χρημάτων, ταινιών, ειδικών για τα εργαστήρια κτλ). » Έτσι λοιπόν στα πλαίσια και του δικού τους φεστιβάλ διεξάγονται εργαστήρια , προβάλλονται ταινίες, και κριτικές επιτροπές αποτελούμενες από ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης.
Όσον αφορά το δικό μας φεστιβάλ το χαρακτηρίζουν δημιουργικό φανταστικό, με μεγάλη ποικιλία και ιδιαίτερα φιλόξενο ενώ ανάλογα ήταν και τα καλά λόγια για τους Έλληνες. Τέλος ιδιαίτερα τους αρέσει το Ζιζάνιο( τώρα το τι καταλαβαίνουν είναι απορίας άξιο) και τα Daily news! Γι’ αυτό ζιζάνια και εσύ Ιόλη κ Έλενα με την ομάδα σας βάλτε τα δυνατά σας…
Γιαννακαρά Μαριάννα
Σαν κάτι να έχει αλλάξει…
Είναι Δευτέρα.. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν 11! Πλησιάζουμε στο κτίριο της Νομαρχίας. Σαν κάτι να έχει αλλάξει, σαν κάτι να συμβαίνει! Τι άραγε; Μα ναι.. είναι γεγονός! Ξεκίνησαν οι προβολές στο Ευρωπαϊκό τμήμα του Camera Zizanio και η ΄΄αμείλικτη΄΄ κριτική επιτροπή, δημιουργοί απ’ όλο τον κόσμο αλλά και απαιτητικοί θεατές έχουν λάβει θέσεις …Βέβαια το επτά χρονών πλέον Camera Zizanio γιόρτασε τα γενέθλιά του ξεκινώντας τις προβολές του ελληνικού τμήματος την Παρασκευή το απόγευμα. Μια άκρως λοιπόν κινηματογραφική εβδομάδα έρχεται να ταράξει για ακόμη μια χρονιά τα λιμνάζοντα νερά αυτής της ήσυχης πόλης! Αφήστε λοιπόν την τρικυμία να σας παρασύρει!
Μπεντενίτη Μαρία
Αθανάσουλα Ελένη
Το βασικό κοινωνικό πρόβλημα, η φτώχεια
Δυστυχώς η φτώχεια αποτελεί το βασικό κοινωνικό πρόβλημα όλων των κοινωνιών. Σήμερα, όμως, η καταπολέμηση της αποτελεί προτεραιότητα τόσο των κυβερνήσεων των χωρών, όσο και των Διεθνών Οργανισμών (ΟΗΕ , Unicef)
Εμείς τα παιδιά προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε, έτσι μαθαίνουμε για την πολιτική των υποανάπτυκτων περιοχών για τον τρόπο ζωής τους και ότι άλλο μπορούμε να βρούμε.
Τώρα προσπαθούμε να βοηθήσουμε κάνοντας διάφορες καταθέσεις ή δίνοντας κάποια ρούχα ή ακόμα και παιχνίδια για να δώσουμε λίγη χαρά στα παιδιά που ζουν στις πολύ φτωχές χώρες...Όλοι μπορούν να βοηθήσουμε…αρκεί να θέλουμε!
Αναστασοπούλου Βασιλική
Με πλατφόρμα τον Απόλλωνα
Ήταν βράδυ, αρχές Δεκέμβρη περίπου χρόνια πριν. Ο μικρός Μπόμπος, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και διάβαζε Χάρι Πότερ. Έκλεισε το βιβλίο και το άφησε στο κομοδίνο. Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη του «Αχ, γιατί να μην μπορώ κι εγώ να ταξιδέψω μια μέρα με το Χόγκουρτς Εξπρές και μετά να ζήσω στο ονειρεμένο κάστρο?» έκλεισε τα μάτια του και τον πήρε ο ύπνος. Ήταν σαν να κοιμόταν ώρες όταν ξαφνικά ξύπνησε από ένα περίεργο θόρυβο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και τι να δει … ένα μικρό τρενάκι. Αμέσως βγήκε έξω και στάθηκε μπροστά του.
«’Έλα μέσα» του αποκρίθηκε εκείνο.
«Μα που θα με πας ?»ρώτησε ο Μπόμπος.
«Κάπου πολύ πιο μαγικά, από τον κόσμο του Χάρι Πότερ!!» απάντησε το τρένο.
Το παιδί μπήκε μέσα με απορία. Την υπέροχη ημέρα που είχε ονειρευτεί την έζησε. Αλλά το μεγάλο όνειρο το έζησε εκεί … στην μικρή πόλη του Πύργου, στο μικρό θέατρο του Απόλλωνα. Και όχι για μια μέρα … για μια ολόκληρη ομάδα!!! Μια εβδομάδα με ταινίες, εργαστήρια, πάρτι, εκδηλώσεις!! Το ζιζάνιο αντικατέστησε το βιβλίο του Χάρι Πότερ, και το τρενάκι το Χόγκουρτς Εξπρές.
Από τότε και για 10 χρόνια, κάθε Δεκέμβρη περιμένει το τρενάκι, που κάθε χρόνο είναι μεγαλύτερο. Κάθε χρόνο και για 10 χρόνια, είναι παντού με την μικρή του κάμερα. Μπορείτε και εσείς να δείτε το Μπόμπο … φτάνει να κοιτάξετε μια αφίσα. Μπορείτε να δείτε κι εσείς το τρενάκι … στην μεγάλη οθόνη του Απόλλωνα.. Εσάς περιμένει … για 10 χρόνια…
Γιαννακαρά Μαριάννα
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007
παραμύθι σε συνέχειες....
Αρχή…
Λίγο μετά την τελετή έναρξης του 10ου φεστιβάλ, όλοι πρόσεξαν την πεταλούδα με κλεισμένα τα φτερά της κρυμμένη στα φύλλα του μικρού της φίλου, το ζιζάνιο- λουλουδάκι… που πια είχε μεγαλώσει αρκετά, για να χαρίζει το πιο όμορφο λουλούδι του στους φεστιβαλιστές.
Τα ζιζανιόπαιδα έτρεξαν κοντά της, με έκδηλη την ανησυχία τους. Τι συνέβαινε; Την είχαν συνηθίσει να πεταρίζει χαρούμενη στους τόπους του φεστιβάλ… να δίνει το ρυθμό για την ξέφρενη γιορτή των παιδιών…
Πλησιάζοντας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις πληγές της, που ήταν ακόμα ανοιχτές…
Τα παιδιά ανησύχησαν πολύ για την μικρή τους φίλη. Είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά το περασμένο καλοκαίρι… όταν τρέχοντας να βοηθήσει τις μέρες της μεγάλης καταστροφής, οι φλόγες τσουρούφλισαν τα φτερά της. Μήνες νοσηλευόταν στο φτερωτό νοσοκομείο και τα εγκαύματα δεν είχαν επουλωθεί ακόμη…
Ημέρα πρώτη…
Τα ζιζανιόπαιδα παρακολουθώντας ταινίες, προσπαθούν να σκεφτούν τρόπο, να ανακουφίσουν τον πόνο της φίλης τους. Μέχρι, που είδαν να μπαίνει στον «Απόλλωνα» ένας σεβάσμιος γέροντας, με μακριά άσπρη γενειάδα, συνοδευόμενος από την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Ρέξι και τα κοκόρια… Σκέφτηκαν ότι με αυτήν την συνοδεία, ερχόταν σίγουρα από την χώρα των παραμυθιών. Έτρεξαν κοντά του και εκείνος χάιδεψε απαλά το κεφαλάκι του Μούσκιν αλλά όχι και της Χόλι, που θύμωσε πολύ. Του ζήτησαν τη συμβουλή του, τι θα μπορούσε να βοηθήσει να επουλωθούν γρηγορότερα οι πληγές της πεταλούδας; Άρχισε να σκέφτεται… Δεν είχε πρόχειρη μια λύση αφού το μαγικό του βιβλίο ήταν κρυμμένο για 13 χρόνια και 10 μήνες στο υπόγειο κελάρι αλλά, αν κατάφερναν να βρουν τον 7 στη χώρα των τεράτων, θα ετοίμαζε τα θαυματουργά του φίλτρα. Είχε βοηθήσει και τον ίδιον πριν από πολλά- πολλά χρόνια … να βλέπετε! δεν είχε μείνει καμία ουλή από κείνο το χτύπημα που του είχε ανοίξει το κεφάλι στα μικράτα του.
Τα ζιζανιόπαιδα προβληματίστηκαν … ο γέροντας φαινόταν σοφός και κοσμογυρισμένος… Αποφάσισαν να ψηφίσουν αν θα έμπαιναν στην διαδικασία αναζήτησης του γιατρικού… Η πεταλούδα, παραδίπλα αγωνιούσε για το αποτέλεσμα … πονούσε πολύ ακόμη .. έτσι έριχνε ικετευτικά βλέμματα σε κάθε παιδί που πήγαινε στην κάλπη… Με μία μόνο αρνητική ψήφο αποφασίστηκε… Η ασθενής, θα ταξίδευε μαζί με το δεκατριών χρονών κορίτσι και το παιδί, μέχρι την χώρα των τεράτων. Την αποθέσαν με τρυφερότητα στο αναπηρικό αμαξίδιο και την ανέβασαν με προσοχή στο πολύχρωμο αερόστατο που θα τους μετέφερε… Το παιδί θα ήταν ο πιλότος και το κορίτσι η νοσοκόμα. Θα τους ακολουθούσε και το περιστέρι, για την απαραίτητη αποστολή νέων τους…
Η απογείωση έγινε με επιτυχία… Οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές για την πτήση… Όλοι έγνεψαν μαντήλια και ευχήθηκαν καλό ταξίδι… εκτός από τον γέροντα… που είχε επιτεθεί στον μπουφέ με το καλομαγειρεμένο κρέας της μητέρας. Κάποιος πρόσεξε, ότι παραδόξως 2 ζευγάρια χέρια απλώνονταν στα σερβιρισμένα φαγητά.. ενώ μόνο μια φιγούρα υπήρχε στο τραπέζι… Περίεργα πράγματα… Και ξαφνικά ο γέροντας γκρεμίζεται…
Για να ανακαλύψουν ότι ήταν ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ μεταμφιεσμένοι σε παππού… Είχαν σκεφτεί να «ανακατέψουν» λίγο το φεστιβάλ για να γελάσουν…. Τα ζιζανιόπαιδα θύμωσαν πολύ … Η Χόλυ πατσίζει για το χαμένο χάδι με το να τραβάει τα μαλλιά τους. Ο ψευτοπαππούς έπρεπε να αποπεμφθεί από τον «Απόλλωνα»…
Αλλά… η πεταλούδα με την παρέα της ήδη ταξιδεύουν… και δεν ξέρουν ότι έπεσαν θύματα μιας τραγικής φάρσας…
Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα….
Ημέρα δεύτερη…
Η αγωνία όλων είναι έκδηλη… Πρέπει να ενημερωθούν οι ταξιδιώτες… Η πεταλούδα ίσως κινδυνεύει…
Ήδη οι Μπόλεκ και Λόλεκ λάμβαναν την τιμωρία τους από τον «τρόμο του Τέξας» …
Από την άκρη της οθόνης βγήκε ο Λεό η αλεπού και οι κυνηγοί θησαυρού… Με την προϋπηρεσία και εμπειρία που είχαν σε αναζητήσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα μέγιστα. Τα παιδιά συμφώνησαν… Έπρεπε να βρουν όμως ένα γρήγορο μεταφορικό μέσον, να προλάβουν το αερόστατο, πριν περάσει τα σύνορα της χώρας των τεράτων και ίσως εκτεθούν οι ταξιδιώτες σε αναπάντεχους κινδύνους…
Η λύση ήρθε ξαφνικά από τον ουρανό. Το ταχυδρομικό περιστέρι ήδη έφερνε τα πρώτο μήνυμα… Αγωνιούσαν όλοι να μάθουν τα νέα… Ο Ρέξι ο προξενητής, έτρεξε να πάρει τον διπλωμένο πάπυρο καθώς ο μικρός κλέφτης καραδοκούσε για την επόμενη λεία του αλλά, ευτυχώς, ο σκύλος που γελάει πρόλαβε να εκτελέσει το χρέος του ως φύλακας των μεγάλων μυστικών πριν γίνει το κακό…
Το γράμμα έλεγε ότι η πτήση πήγαινε καλά, μέχρι τη στιγμή που τα βεγγαλικά από τον τέλειο γάμο τραυμάτισαν το πολύχρωμο μπαλόνι… Το παιδί αποδείχθηκε άψογος πιλότος, αφού κατάφερε να το απογειώσει απαλά στους αμμόλοφους και κανείς δεν τραυματίστηκε.. ειδικά η ασθενής πεταλούδα… Τώρα, μέχρι την επισκευή, αναγκαστικά θα διέμεναν για λίγο εκεί. Σε βοήθεια τους ευτυχώς ήρθε μια παρέα αγοριών που έπαιζαν κλοτσοσκούφι λίγο παραπέρα.. Τους έστελναν δε κωδικοποιημένες τις συντεταγμένες του σημείου που ήσαν «ΠΟΛΑ»… Κάποιοι απόρησαν αλλά μια φωνούλα δειλά αναφώνησε: «Εγώ, η αδερφή μου και «το πράγμα» ξέρουμε τη λύση. Να! πληκτρολογήστε εδώ… και το «πράγμα» θα μας αποκαλύψει «το μυστικό της Πόλα» αμέσως.» Έτσι και έκαναν, για να διαπιστώσουν με τρόμο ότι οι φίλοι τους ήταν κοντά στη σπηλιά που ζούσε «το φάντασμα του βάλτου»…
Ημέρα τρίτη…
Δεν υπήρχε χρόνος… Έπρεπε να βιαστούν… Έτρεξαν στην αποθήκη του «Απόλλωνα»…. Βρήκαν τον παλιό χαρταετό… Ο Ρέξι και γρύλος του έκαναν γρήγορα την απαραίτητη συντήρηση… ο Τέντι κράτησε σταθερά το σκοινί μέχρι την απογείωση και ο Λεό η αλεπού -μια τούρτα γεμιστή με προμήθειες και κατάλληλα εργαλεία πλοήγησης, ανέλαβε να οδηγήσει με μάτια που δεν βλέπουν παρά μόνο την πυξίδα, μέχρι το σημείο που βρίσκονταν οι φίλοι τους…
Μες τη βιασύνη του όμως δεν πρόσεξε ότι το ποντίκι και η μύγα έχοντας λιγουρευτεί την τούρτα είχαν ανέβει μαζί του στον χαρταετό. Έπρεπε να επιστρατεύσει όλη του την πονηριά, ενώ πετούσε πάνω από την παγωμένη θάλασσα χωρίς να παρεκκλίνει της πορείας του, για να ξεφορτωθεί τους ανεπιθύμητους συνεπιβάτες, μέχρι που ένας θόρυβος του απέσπασε την προσοχή… Με ακροβατικά άλματα απεκατέστησε την πορεία της πτήσης του, για να διαπιστώσει ότι οι Μπόλεκ και Λόλεκ είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από την τιμωρία τους και πήραν το ανεμόπτερο τους για μια εκδρομή στο βυθό. Είχαν φορέσει αντί για τα απαραίτητα γυαλιά της πτήσης μάσκες και αναπνευστήρες, πανέτοιμοι να καταδυθούν σε τροπικές θάλασσες…
Σκέφτηκε γρήγορα… χρειαζόταν το ανεμόπτερο τους, που ταξίδευε γρηγορότερα από το χαρταετό του…
Έπρεπε να έρθει σε διακανονισμό μαζί τους… Τους έκανε νόημα να κάνουν μια στάση στη λίμνη με τα κοράκια… εκεί που θα πλήρωναν τα διόδια για την είσοδο τους στην χώρα των παραμυθιών…
Ημέρα τέταρτη…
Στα διόδια της παραμυθοχώρας, όπου σταμάτησαν για την ανταλλαγή των οχημάτων τους ένα παραμύθι τους προσέφερε ζαχαρωτά και καραμέλες, για το καλωσόρισμα….Ο Λεό ήταν ήδη πολύ κουρασμένος από τις ώρες πτήσης με τον χαρταετό αλλά- ευτυχώς- οι Μπόλεκ και Λόλεκ δέχθηκαν να του δανείσουν το ανεμόπτερο τους, για να φθάσει γρήγορα στο σημείο που τον περίμεναν η πεταλούδα, το αγόρι και το κορίτσι. Οι μικροί ταραχοποιοί όμως ήδη είχαν πάει στην παρακείμενη λιμνούλα και κορόιδευαν το ασχημόπαπο, που έκλαιγε ασταμάτητα…
Ο Λεό δεν ήθελε να καθυστερήσει άλλο, έτσι ξεκίνησε για τον προορισμό του… Τα παραμύθια των γιαγιάδων του ευχήθηκαν καλή τύχη στην πτήση του και τον συμβούλεψαν: «κάνε μια ευχή, και η πεταλούδα γρήγορα θα αναρρώσει… μην χάνετε την ελπίδα σας!!!»
Χωρίς καθυστερήσεις και απρόοπτα έφτασε στους αμμόλοφους. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει τους φίλους του, αφού πάνω στις πέτρες του Άστον, είχε ανέβει ο Ρέξι ο ορειβάτης και ανέμιζε ένα πολύχρωμο πανί, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα ένα λουκάνικο…
Ο Λεό προσγειώθηκε και έτρεξε να αγκαλιάσει την λαβωμένη πεταλούδα. Ευτυχώς! δεν είχε επιδεινωθεί η κατάσταση της…
Το κορίτσι κρατούσε στο χέρι της ένα αρχαίο βιβλίο, με το περίεργο τίτλο «μια καρδιά ομολογεί». Της το έδωσε μια νεραϊδούλα, που πέρασε την προηγούμενη μέρα… Είπε ότι το έστελνε η μάνα-γη, με συμβουλές και γιατρικά αλλά στο δρόμο – δυστυχώς- έχασε το κλειδί για το λουκέτο. Φοβόταν για την τύχη της γιατί η αντικαταστάτρια της εποφθαλμιούσε τη θέση σας σαν ειδική αποστολέας. Έτσι θα πήγαινε να αναζητήσει βοήθεια από τους νάνους που δούλευαν στο αρχαίο ορυχείο. Κάποτε της είχαν πει ότι στη σκιά του κόκκινου βράχου είχε το εργαστήριο του ο κλειδαράς…
Ημέρα Πέμπτη…
Όσο περίμεναν το κλειδί για να ανοίξουν το βιβλίο άρχισαν να διηγούνται ιστορίες, για να καταλαγιάζουν τον πόνο της πεταλούδας και την νοσταλγία της για τις κινηματογραφικές προβολές στον Απόλλωνα. Το αγόρι ήθελε να αλαφρώσει την ατμόσφαιρα και διηγήθηκε την περιπέτεια των Μπόλεκ και Λόλεκ στην έρημο Γκόμπι και όλοι γέλασαν πολύ. Το κορίτσι διηγήθηκε μια ρομαντική περιπέτεια, που είχε ζήσει ο μικρός γαλάζιος ιππότης τα παλιά τα χρόνια. Ο Λεό θυμήθηκε τα Χριστούγεννα εκείνα που άλλαξαν την ζωή του- μικρούλης ήταν τότε - φυσούσε δυνατός Βοριάς και ήταν μόνος του στο δάσος, μέχρι που τον βρήκε η γιαγιά που πετάει και τον πήρε μαζί της στο ζεστό της σπιτικό. Τον φρόντισε σαν να ήταν παιδί της και έτσι έγινε ο καλός αλεπούλης που είναι σήμερα… Πολλά παιδιά είχε βοηθήσει εκείνη η γιαγιούλα, δεν μπόρεσε όμως ποτέ να κατανοήσει το μυστήριο του λύκου που ερχόταν κάθε νύχτα στο σπίτι. Την είχε ακούσει να τον αποκαλεί «η αγάπη μου». Κάποιοι του είχαν πει ότι ήταν ο άντρας της και ένας κακός μάγος, που είχε ζηλέψει την ομορφιά της όταν ήταν νεαρή και την αγάπη τους, τον μεταμόρφωσε σε λύκο. Έτσι ήθελε και ο ίδιος να πιστεύει…
Η πεταλούδα, ακούγοντας τις ιστορίες αποκοιμήθηκε… Ένιωσε σαν τότε που ήταν ακόμα χρυσαλίδα και η μαμά της έλεγα τρυφερά παραμύθια…
Και ενώ η παρέα ζούσε το φεστιβάλ με τον δικό της τρόπο, ένα κρότος τους τρόμαξε… Και είδαν τις αρχαίες πέτρες να ανοίγουν και να εμφανίζεται ένα πέρασμα …
Ημέρα έκτη…
Άνοιξε το μυστικό πέρασμα και φάνηκαν η νεραϊδούλα με το νάνο- κλειδαρά… Στο αρχαίο ορυχείο ήξεραν τον μυστικό κωδικό Α+Ε για να μπορούν ανοίγουν τα μυστικές διαβάσεις από τα έγκατα της γης…
Με την αναμπουμπούλα η πεταλούδα ξύπνησε και χαμογέλασε αφού ένιωσε ότι τα βάσανα της τελειώνουν. Ο νάνος με τα μικρά του χέρια, χάιδεψε το λουκέτο που άνοιξε αμέσως … και όλοι μπορούσαν πια να διαβάσουν τις μαγικές συμβουλές του βιβλίου. Η νεραϊδούλα ένιωσε περήφανη αφού η πρώτη αποστολή της στέφθηκε με επιτυχία και έτσι θα μπορούσε να παραμείνει η ειδική ταχυδρόμος της μάνας- γης.
Άρχισαν να ξεφυλλίζουν το βιβλίο για να βρουν την θεραπεία της πεταλούδας. Ήδη στην πορεία των αιώνων είχαν θεραπευτεί με τις οδηγίες του η Ζιχάρκα , η Μπαλούμπα Ρούνα , ο Ούνι και πολλοί άλλοι. Άρχισαν να ψάχνουν το γιατρικό… και το βρήκαν!!! Δεν ήταν κάτι μαγικό… ήταν απλά η ελπίδα για τη ζωή και την αναγέννηση… Η πεταλούδα άρχισε να οραματίζεται τα δάση να ξαναζωντανεύουν … τη μαυρίλα από την καμένη γη να εξαφανίζεται … πράσινα φύλλα και νέα φυτά να φυτρώνουν… Φαντάστηκε τον εαυτό της να πεταρίζει και πάλι χαρούμενη στο αγαπημένο της δάσος και … ξαφνικά να! άρχισε ένα δειλό πέταγμα… Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, γέλασαν, χειροκρότησαν… Ήταν υπέροχο… η πεταλούδα αναρρώνει… Και όλοι ελπίζουν… Και ήσαν χαρούμενοι και αγαπημένοι… φίλοι της ζωή, όπως ανέφερε και η υποσημείωση για τη θεραπεία του Ούνι, η ζωή και η φιλία με την αγάπη και την ελπίδα οδηγό καθορίζουν τα βήματα μας… τα πετάγματα μας…
Τώρα πια ήσαν έτοιμοι να επιστρέψουν στον «Απόλλωνα»… Θα ταξίδευαν με το ανεμόπτερο του Λεό … μην κουράσουν τα μόλις θεραπευμένα φτερά της πεταλούδας…
Μόνο οι δυο τους θα πετούσαν… οι υπόλοιποι ήθελαν να παραμείνουν στην παραμυθοχώρα… αφού και κει θα έφταναν οι ταινίες του φεστιβάλ … Είχαν ήδη προγραμματιστεί οι προβολές στο σινεμά που άνοιξαν συνεταιρικά το ποντίκι και η γάτα, αφού μετά από χρόνια τσακωμών και κυνηγητού αποφάσισαν να μονιάσουν.. Ίσως φταίει ο Φιντέλ, που κάποτε τους είπε ότι αφού χάνουν όλο το χρόνο με πόλεμο, θα έβρισκε αυτός τον τρόπο να τους φάει και τους δύο, αφού ήξεραν να κρατούν άμυνα μόνο για ένα αντίπαλο…
Αποφάσισαν να κάνουν μόνο μια στάση για ανεφοδιασμό και ξεκίνησαν την πτήση τους με έναν ενθουσιώδη χαιρετισμό.
Κάποιες ώρες μετά, την στιγμή που προσγειώνονταν για τον ανεφοδιασμό διαπίστωσαν μια αναταραχή… «Λύκοι στην αγορά στο ποτάμι», φώναζε ένα παιδί και όλοι έτρεχαν φοβισμένοι…
Τελευταία μέρα…
Ο Λεό αποφάσισε να συνεχίσουν την πτήση. Υπολόγισε τους αέρηδες… Ναι! Θα τα κατάφερναν να φτάσουν έγκαιρα στον «Απόλλωνα» , για την τελετή λήξης του φεστιβάλ…
Και… επιτέλους… φάνηκε η κεραμοσκεπή…. Η πεταλούδα… υγιής πια… δεν περίμενε την προσγείωση… πέταξε χαρούμενη στην αίθουσα … Εκστασιάστηκε στην ομορφιά του λουλουδιού… ο φίλος της είχε ανθίσει και φέτος και απάγκιασε πάνω του… Τα ζιζανιόπαιδα έτρεξαν να την αγκαλιάσουν… κουβαλώντας την δική τους ελπίδα… τα δέντρα στο δάσος είχαν αρχίσει να πετάν νεαρά φυλλαράκια…
Μπορούσαν πια… να διασκεδάσουν το φεστιβάλ τους… η πληγή στην ψυχή όλων είχε αφήσει τα σημάδια της αλλά ελπίζουν πια…
Και με τρελό γλέντι… έκλεισαν ραντεβού για τον ενδέκατο φεστιβάλ….
Τέλος
Η γιαγιά με το ένα δόντι
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007
ζιζανιο- μαντινάδα!!!!
Ήρθαμε εις τα μέρη σας
Το φεστιβάλ να δούμε
Βγούμε δε βγούμε νικητές
Εμείς ευχαριστούμε!
Ταξίδι κάναμε μακρύ
Μα άξιζε τον κόπο
Θα μείνει το ζιζάνιο
Μες στην καρδιά μας πρώτο!
Από’ δω κι από’ κει…
Αναμονή, αγωνία, πόθος… και ο λόγος; Απλά το τίποτα, περιμένεις πως και πως μια επιστροφή απ’ το παρελθόν. Μια επιστροφή που θα σου προσφέρει αναμνήσεις και συναισθήματα που θα σε γεμίσουν ξανά, θα σε ολοκληρώσουν. Όμως κάτι πάει στραβά… φταίω εγώ; Δεν ξέρω… Δεν ξέρω… Δεν με ενδιαφέρει… Και όχι από αδιαφορία, από σύγχυση… Γιατί; Γιατί πλέον δεν ξέρω αν αυτό που μου προσφέρει μου κάνει καλό ή μου προσφέρει ένα «βάρος»… Περίεργο; Η πραγματικότητα… Γιατί κάθε φορά που τελειώνει μένω μόνη. Τι γίνεται όμως όταν μένω μόνη απ’ την αρχή; Πριν ζήσω την κάθε στιγμή… Γιατί απλά δεν υπάρχει πλέον «στιγμή» που να αξίζει… που να περιμένω… Γιατί όλα έχουν αλλάξει. Πρόσωπα, καταστάσεις, ανάγκες… Όλα… Και εγώ νομίζω πως ακόμα είναι ίδια. Ανταποκρίνομαι σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα… Μ’ αυτά που θεωρώ σωσία. Λάθος! Δεν αλλάζει όμως, απογοητεύτηκα… και ποιος νοιάζεται… Μάλλον κανείς… Μάλλον εγώ που δεν προσαρμόζομαι…
Ένα χαμένο όνειρο
Το καλοκαίρι τελειώνει σκέφτηκα… Η ώρα που φοβόμουν έφτασε. Έτρεμα απ’ το άγχος μου. Διέσχισα το μικρό χολ, άγγιξα με ο δεξί μου χέρι το πόμολο της πόρτας. Το σώμα μου συσπάστηκε. Η φθαρμένη πόρτα μπροστά μου άνοιξε και τότε ένιωσα όλα τα βλέμματα των οικείων προσώπων που κάθονταν στο μικρό σαλόνι, να είναι στραμμένα πάνω μου. Όλοι κοιτούσαν το δεκαεπτάχρονο παιδί. Έφτασε επιτέλους η στιγμή. Το χέρι μου ακούμπησε το στυλο. Παράξενο… Ένιωσα την επιθυμία να το σπάσω στα δύο και το μαύρο μελάνι του να σκορπιστεί στο δωμάτιο, να λεκιαστεί το χαρτί που ήταν μπροστά μου. Τελικά υπέκυψα, άρχισα να το συμπληρώνω, πρώτη επιλογή Νομική.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ο δεκαεπτάχρονος ήταν ένοχος, συμφώνησαν οι ένορκοι… Εγώ σηκώθηκα, κοίταξα το μικρό παιδί. Τελικά έκανα μεγάλο λάθος. Εγώ ήθελα να γίνω καπετάνιος αλλά το πλοίο είχε φύγει μακριά στο πέλαγος, σε άγνωστο λιμάνι. Παραιτήθηκα…
Δ.Σ.
"Youth in action’’ in action…
On Monday, ‘’ Youth in action’’ program, started with a seminar on how to make a good screenplay. These days, we are working on our movies and hope to be ready by Saturday, when they are going to be shown. We are having great fun, as we work together with children of several european countries, exchange ideas and mainly do what we want. We enjoy it there and I would like to warn anybody who goes out in Pyrgos’ roads not to be afraid, if he sees us out there doing ‘’ strange ‘’ things. I hope you enjoy it all guys and all the people from the newspaper, including me, suggest you writing whatever you like, give it to us ( at the workshop’s building’s basement) and we are going to publish it in next day’s paper. Thank you for you time.
P.S. : We expect that your texts are suitable for a decent newspaper
Maria Bedeniti
Το νερό φουσκώνει
Το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών και η ζωή είναι ωραία. Φαντάζομαι ένα παιδί να μετράει τα άστρα όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Οι κάλτσες του Γιώργου, βρωμούσαν ενώ σκόνη, βιβλία και όνειρα στοιβαγμένα με περιτριγυρίζουν κι εγώ τρέχω να ξεφύγω… να χαθώ. Ξυπνώ και πιάνω τον εαυτό μου να ζητιανεύει για λίγα ψίχουλα αγάπης σε μια ξιπασμένη κοινωνία που με βυθίζει βαθιά μέσα στην άβυσσο της ψεύτικης ζωής… είπε και χάθηκε στο δάσος. Παρεμπιπτόντως ο καιρός σήμερα είναι χάλια. Γι αυτό και η μέλισσα έχασε την επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου και στούκαρε στο δέντρο. Ο δρόμος του σκηνοθέτη είναι γεμάτος φιλμ, ταινίες και γιαούρτι… Παρ’ όλα αυτά δε μ’ αρέσει να με δένουν γιατί έχω κλειστοφοβία… ZDOING!!! Όσον αφορά το φαί ούτε η κρέπα με λευκή σοκολάτα με ενθουσιάζει ούτε η ιδέα να πάρω το φαγητό στην τουαλέτα… Βρωμάω τσιγαρίλααα!! Έλεος πια! Εγώ μια σοκολάτα θέλω να πιώ.. είπε και χάθηκε στο δάσος όπου τρία πουλάκια κάθονταν δίπλα στο εργαστήριο του Miomir που είναι υπέροχο. Ζαμπόν. Γιατί μια καλή ταινία χρειάζεται ένα καλό σενάριο. Είναι super duper καλό σαν την πρώτη φορά. Έχετε δοκιμάσει ποτέ κρέπα με λευκή σοκολάτα; Άντε κουρέψου ρε Μάριε! ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ. Η ζωή είναι μια μεγάλη πατάτα και η αδελφή μου, μου σπάει τα νεύρα. Κι όλα αυτά, γιατί είμαι ο καπετάνιος της ζωής του Χάρι Πόττερ. Στη συνέχεια, όπως άνοιγω την πόρτα για να βγω απ’ το ελικόπτερο, σκοντάφτω σ’ έναν πλάτανο και πέφτω κάτω. Ζεγκρί!!! Αγαπώ το κοτόπουλο.
Attention!!!!! : Αν καταλάβατε κάτι απ’ τα παραπάνω, στείλτε μας δήλωση συμμετοχής, στα υπόγεια της Νομαρχίας.
Η συντακτική ομάδα. ( Mwahahahahahaha!!! )
For our foreign guests!
We know that it’s a bit difficult for you to read our newspaper since you don’t speak Greek but this text is dedicated to you! We are so glad to have all of you here, with us. Without you our Festival would be way less interesting and amusing. You give us the chance to meet new, interesting people who probably have the same interests with us and this is very important. We hope that you enjoy your stay here and that you like our Festival. Our newspaper is called “Zizanio” which means a small insect and which also means the frisky, naughty children. At times, we can become way too noisy! So beware and enjoy yourselves!
See you soon,
xxx
Έφη Παπαδοπούλου
Είναι ιδιαίτεροι…
Ζουν ανάμεσα μας. Είναι άνθρωποι σαν και εμάς. Έχουν ανάγκες, απόψεις και κυρίως συναισθήματα. Είναι άτομα που αν και ζουν γύρω μας, σπάνια βλέπουμε, και ακόμα πιο σπάνια ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους. Από απέχθεια, άμυνα, φόβο, οίκτο; Δεν ξέρω… Απλά ξέρω πως οι προσπάθειες που γίνονται για να ενταχθούν στην “κανονική” (για εμάς) ζωή είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Συγκεκριμένα οργανώνονται σπάνιες εκδηλώσεις, ομιλίες, γιορτές γι’αυτούς τους ανθρώπους. Ποιος οφείλεται για αυτό; Η κοινωνία, ο κόσμος, εγώ, εσύ… Γιατί κανείς δεν προσπαθεί; Γιατί κανείς δεν νοιάζεται; Γιατί απλά είναι πιο εύκολο να ξεχάσεις κάτι, αφήνοντας το σκοτάδι, παρά να το αντιμετωπίζεις. Τα άτομα με ειδικές ανάγκες ζουν στα περιθώρια. Συνήθως απομακρυσμένοι από πολλά πράγματα. Σίγουρα σε κανένα δεν αρέσει να μένει μόνος, μακριά από άλλους. Τι γίνεται όμως όταν αυτή είναι η μόνη επιλογή; Επιλογή…ναι… Σίγουρα όμως όχι δική τους. Αλλά δική μας επιθυμία. Άδικο ε; Να καθορίζουμε τις ζωές των άλλων; Απλά η πραγματικότητα. Όχι μόνο αδιαφορούμε και φτιάχνουμε τη ζωή τους αλλά και τους κατακρίνουμε. Τους “κοσμούμε με ωραία επίθετα” κ.τ.λ. Ανάπηροι, προβληματικοί, χαζοί, πολυχρησιμοποιημένες λέξεις για αυτά τα άτομα. Σκληρές λέξεις σωστά; ΛΑΘΟΣ! Απλά σκληροί άνθρωποι, ανάμεσα μας. Μπορεί να είμαι εγώ μπορεί να είσαι εσύ… Αλλά αυτό πρέπει να αλλάξει. Ως πότε θα φερόμαστε έτσι; Τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν απλά κάποιες ιδιαιτερότητες. Ίσως έχουν κάποια νοητικά ή σωματικά προβλήματα, ωστόσο σίγουρα υπερτερούν σε κάποια άλλα ανθρώπινα χαρακτηριστικά από πολλούς από εμάς. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι ζουν μέσα στην περιφρόνηση, την απάθεια, τον οίκτο. Αντιμετωπίζουν τη βίαιη συμπεριφορά μας και όλο αυτό σε αντίθεση με τη στοργή, την αγάπη, τη συμπαράσταση και σίγουρα όχι τη λύπηση που έχουν ανάγκη να νιώσουν. Ας ευαισθητοποιηθούμε… Πρόκειται για ανθρώπους, ψυχές, ζωντανές, γεμάτες ελπίδα για ζωή και αναμονή για το αύριο. Δεν μπορεί κανείς να τους κόβει τα φτερά αυθαίρετα. Τα φτερά είναι για να πετάς ελεύθερα πάνω απ’τον κόσμο. Μην καθίστανται τα άτομα αυτά απλούς θεατές στις δικές σας “πτήσεις”. Είναι ιδιαίτεροι όχι ανίκανοι.
Συνέντευξη με τη Michelle Chen Miao
Την Κυριακή το βράδυ συναντήσαμε την Michelle Chen Miao, σκηνοθέτη της ταινίας « Δεκατριών χρονών», και μιλήσαμε για την ταινία της. Μας είπε ότι στην ταινία αυτή αποτυπώνει εμπειρίες που έχει βιώσει η ίδια, αλλά και ο κάθε έφηβος. «Το πέρασμα από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας στην εφηβεία χρειάζεται προσπάθεια, χρειάζεται να ξεπεράσεις τον εαυτό σου». Η ίδια θεωρεί ότι είναι ιδιαίτερα επώδυνο ο έφηβος να προσαρμόζεται σε ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται. Για τη δημιουργία της ταινίας της προσάρμοσε τις εμπειρίες της στις εμπειρίες των παιδιών. Η πρωταγωνίστριά της μεγαλώνει μόνη χωρίς τους γονείς της. Ο καημός της...? Να φορέσει σιδεράκια! ( Αν και εμείς δεν εντοπίσαμε ιδιαίτερο πρόβλημα!). Μάλιστα η ηθοποιός που υποδυόταν το ρόλο ήταν επαγγελματίας, ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα της από την προβολή μιας Κινέζικης τηλεοπτικής σειράς. Την κοπέλα για το δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο την επέλεξε δημοσιεύοντας αγγελία στο Διαδίκτυο. Παρότι ήταν η πρώτη φορά για αυτήν τα κατάφερε μια χαρά και ικανοποίησε τις προσδοκίες όλων, μιας και ο ρόλος ταίριαζε στο χαρακτήρα της. Με τη συγκεκριμένη ταινία συμμετείχε και σε άλλα Φεστιβάλ, όπως αυτό στις Cannes. Αυτή είναι η δεύτερη ταινία της, ύστερα από ένα lovestory και μερικά ντοκιμαντέρ. Η ίδια μας εξομολογήθηκε πως έβαλε σιδεράκια στα 20 της χρόνια και πως ήταν για αυτήν μια όχι και τόσο ευχάριστη εμπειρία! Έφτασε στον Πύργο το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου αλλά δεν παρακολούθησε την τελετή έναρξης ( ενώ εμείς παρακολουθήσαμε την ταινία της!!!). Το γλυκό χαμόγελό της μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή και την ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διέθεσε!
Great thanks to Mrs Michelle Chen Miao, who managed with her very sweet smile to make us her fans! We hope she is enjoying our Festival!
Αθανάσουλα Ελένη
Βασιλοπούλου Ειρήνη
( Written by NadtheMad)
10 χρόνια φεστιβάλ...
‘‘Εδώ και πάλι’’
10 χρόνια μαζί…
Ήρθε η ώρα μας ξανά.
Χρώματα, μουσικές, κόσμος παντού…
Η πεταλουδίτσα μας και φέτος φέρνει την ‘‘άνοιξη’’ μαζί της …
Φέτος μια νέα πιο ζωηρή χρονιά.
Η μαγική μας βδομάδα ήρθε και εμείς πρέπει πάλι να είμαστε εδώ.
Γωγώ Μ.
------------
Κάθε φέτος και… καλύτερα!
Η περσινή χρονιά, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου ήταν υπέροχη! Κάναμε πράγματα που ενέπνευσαν την φαντασία μας και μας γέμισαν χαρά και ελευθερία. Πρώτα απ’ όλα δημιουργήσαμε ισχυρούς φιλικούς δεσμούς με παιδιά της πόλης μας που δεν γνωρίζαμε… Παράλληλα όμως γνωρίσαμε & παιδιά από χώρους οοολου του κόσμου, που μας έμαθαν να μην κρίνουμε κάποιον απ’ την εξωτερική εμφάνιση του ή απ’ τις συνήθειες του αλλά απ’ τον εσωτερικό κόσμο του και απ’ τα ενδιαφέροντα του. Επιπλέον παρακολουθήσαμε ταινίες που είχαν δημιουργήσει παιδιά ή γενικότερα νέοι άνθρωποι και παρατηρήσαμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τα κοινά που έχουν με μας… Στα εργαστήρια διδαχθήκαμε σπουδαία πράγματα και βυθισθήκαμε στον κόσμο του Κινηματογράφου. Αποκτήσαμε γνώσεις που μπορεί για έναν κόσμο που μπορεί να μας αγκαλιάσει όλους και ν’ ακούσει τους προβληματισμούς μας… Και φυσικά μάθαμε πολύ περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα σε σχέση μ’ αυτά που καθημερινά μας διδάσκουν στο σχολείο και αποτελούν για εμάς καταναγκαστική εργασία.
Ελπίζουμε και πιστεύουμε πως η φετινή χρονιά θα είναι ακόμα καλύτερη και πιο διασκεδαστική, γεμάτη εμπειρίες και γνώσεις. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου αποτελεί για εμάς τους νέους τώρα πια μια οικογένεια και αυτό είναι που μας δίνει θάρρος για να ξεπεράσουμε ΟΛΑ τα εμπόδια που φέτος κυρίως συναντήσαμε. Γιατί υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που καταδικάζουν τα φρονήματα των νέων και κλείνουν τα παιδικά στόματα.
Λοιπόν, Φεστιβάλ, καλώς όρισες και φέτος!!
Χρόνια Πολλά!
Τα φώτα άναψαν ..εδώ είμαστε και πάλι…
Πάει ένας ακόμα χρόνος,
ας γιορτάσουμε παιδιά
και το 10ο Φεστιβάλ
ας χτυπάει στην καρδιά…!
Άλλη μια χρονιά, κινηματογραφική χρόνια…
Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, είναι… «ΔΕΚΑ» ολόκληρα χρόνια!
Και είναι δέκα γιατί το αγαπήσαμε, γιατί είναι κομμάτι μας!
Ο πολιτισμός παίρνει μαθήματα, οι νέοι παίρνουν εμπειρίες ζωής,
όλοι παίρνουν κάτι απ’ το φεστιβάλ!
Στο παζλ με φόντο την δημιουργία μπήκαν τα δέκα πρώτα κομμάτια.
Μακάρι αυτό το παζλ να μην βρει ΠΟΤΕ το τελευταίο του κομμάτι
και να συνεχίζει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται…
Να ζήσεις φεστιβάλ και Χρόνια Πολλά,
Μεγάλο να γίνεις με φιλμ κινηματογραφικά!
Νίκος Μπαλάσκας
ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ
Όλα ξεκίνησαν τον χειμώνα του 1997, η Αντωνία τότε ήταν 8 χρονών και έμενε στον Υμηττό. Για την ιστορία, η Αντωνία είναι το κοριτσάκι που ζωγράφισε την πεταλούδα που κοσμεί εδώ και 10 χρόνια, σχεδόν σε όλες τις πρώτες σελίδες αυτής της εφημερίδας.
Η ενσάρκωση λοιπόν, της ίδιας της αθωότητας, η Αντωνία, παρά το γεγονός οτι δεχόταν συγχαρητήρια για την τιμή που είχε το δημιούργημα της να στολίζει την πρώτη σελίδα του τότε φύλλου(και όχι μόνο…), ήταν θλιμμένη. Αιχμαλώτισε όλη την τότε χαρά της μέσα σε ένα παράπονο και μια ανησυχία. Κάποια στιγμή που την έπνιξε το παράπονο αποφάσισε να ομολογήσει την σκέψη που βασάνιζε την παιδική ψυχή της, και έτσι είπε:«Δε σκεφτήκατε καθόλου οτι η πεταλούδα που σας έδωσα μπορεί να αρρωστήσει και μου την βγάλατε μέσα στο καταχείμωνο και την αφήσατε να πετάει στην βροχή, το χιόνι και το κρύο»;Η ερώτηση αυτή προβλημάτισε τότε όλους τους ανθρώπους του φεστιβάλ αλλά κανείς δεν κατάφερε να της δώσει μια ικανοποιητική απάντηση.
Τα χρόνια πέρασαν, σε λίγες μέρες θα διανύσουμε τον τελευταίο μήνα του 2007, η πεταλούδα μας μεγάλωσε και κλείνει φέτος τα 10 της χρόνια, Στα δέκατα αυτά γενέθλια, της μπορούμε να διαβεβαιώσουμε υπεύθυνα στην δημιουργό της οτι:« Όχι Αντωνία, η πεταλούδα σου δεν αρρωσταίνει, δεν αρρώστησε κανέναν χειμώνα και θα μείνει άφθαρτη όσα χρόνια και αν περάσουν. Και αυτό γιατί κάθε Δεκέμβρη δεν πετάει στη βροχή, στο χιόνι και στο κρύο παρά μόνο φτερουγίζει χαρούμενη σε μια μοναδική φεστιβαλική ατμόσφαιρα που διοχετεύεται από αγάπη ζωντάνια, ευτυχία, δημιουργικότητα».
Chrisa
